Een selectie van Marco van Noort die opviel vanwege de helder witte lippen in scherp contrast met de goed oudroze bloemhoofden.
Het is een vrijwel onuitroeibare, dus sterke vaste plant met mediterrane uitstraling voor elke standplaats, Ze verdraagt zon net zo goed als schaduw.
Statig gebouwd archetype.
Spectaculair glimglanzend groot, diep groen blad, stevige, statige aren met heerlijke zuiver witte bloemen.
De bloemen van Acanthus stonden model voor een van de meest bekende en meest gekopieerde voortbrengsels van de decoratieve kunst: de Corinthische zuil ornamenten.
Acanthus bloeit meestal door tot de eerste vorst. Het begin kan na een strenge winter wat langer op zich laten wachten, maar ze zijn uitstekend sterk.
Dat Acanthus een moeilijke plant zou zijn is grote flauwekul, integendeel; ze verdraagt alle denkbare omstandigheden. In het zuiden vermijden ze de grote hitte door in de zomer af te sterven. Bij ons doen ze dan juist maar wel een klein beetje verward hun ding.
Heerlijk donkergroen en fijn besneden blad, onontbeerlijk voor architectonisch bewuste tuiniers.
Doet het dus ook prima in de schaduw, onder een boom of struik.
Tweekleurig, net als 'Bicolor' .
'Cloudy is nieuwer, heeft 'grotere bloemen op wat kortere aren en bloeit wat later.
Een betrouwbare vaste plant op stevige stengels voor niet al te arme vochthoudende grond.
Nice, smoothy and cloudy indeed.
Spectaculair diep paarsblauwe bloemen aan een plant van zo'n 45 cm breed en 120 hoog.
Diep ingesneden donkergroen blad.
Ze hebben vocht nodig, met name tijdens het groeiseizoen. Schaduw wordt verdragen maar zon heeft de voorkeur.
Super standvastig border spul, met bijvoorbeeld Achillea en Geranium.
Blauw gerande witte helmen, die moeten wel voor een soort engelen leger bedoeld zijn.
Een bijzonder makkelijke plant die graag een beetje rijk staat op vochthoudende grond.
Onsterfelijk.
Een nieuwe compacte en diep diep diep donkerbladige vorm van Marco van Noort.
De bloemen hebben een heerlijke en sterke vanille geur.
Bijzonder zeldzaam nog.
Zoet geurende bloemen, net als de rest.
Het diep donkere blad van deze onverwoestbare plant is heel fijn ingesneden.
De lange aren geuren sterk aangenaam zoet als vanille.
Diep, diep, diep, donker glanzend blad.
Sterk, makkelijk, geurend en raadselachtig prachtig.
De diep chocolade bruin-rode bladkleur maakt deze slaande schoonheid zeer begeerlijk. Sterk zoet vanille geurende roomwitte bloemen aan lange stelen.
Officieel voor de schaduw, maar je krijgt bij ons ontheffing af te rekenen met wat bruin blad na de echt hete zomerdagen, maar ook intensievere bladkleur en wat meer bloei als ze in de zon staat. Water geven mag ook.
Die geur is groots.
Toenemende culinaire belangstelling geniet deze beminnelijke beschermde inheemse plant. Denk daarbij in de richting van een knoflookachtige dressing voor bij de pannenkoek zoals we in Hongarije aten, daslook pesto voor over de pasta of gewoon door de aardappelpuree.
Als ze vochtig staan groeien ze snel tot heerlijke plakkaten. In de zomer zijn ze tijdelijk vertrokken, eind van de winter lopen ze weer uit met nieuw blad.
Zo sterk als een beren-look.
Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.
De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.
Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.
Dit is een bizarre schaduwplant waar kinderen en volwassenen veel plezier aan beleven. De bloemen vormen een tuiltje met een lange sliert, Het wit met chocolade-bruine tuiltje zit tussen het blad en de sliert steekt boven het blad uit. Deze, tot 25 cm lange, sliert is precies een muizenstaart, heel bijzonder. De plant komt wild voor in Spanje en Italië maar is bij ons prima winterhard. De plant vormt via rhizomen verderkruipendene tapijtjes. Voor de humusrijke schaduwborder.
Een elfjes bloem die heerlijk door je witte border rankt met tere takjes.
De aren passen overal bij en zijn bijzonder lieflijk.
Als je tijd hebt om uitgebloeide aren weg te knippen worden er nieuwe bloeiende zijtakken gevormd.
Lieve vrienden van ons claimen, lang geleden, de eerste plant ons land binnen te hebben gesmokkeld, waarvoor dank.
Al vele jaren zocht ik naar de ultieme helmbloem voor ons sortiment. Het is net niet helemaal mijn plant en we zijn ook geen grote liefhebbers van schaduw. Maar dit super blauw heeft me overtuigd.
Fijn geveerd blad, dieprode stengels met trosjes Meconopsis-blauwe bloemen.
Dit is mijn helmbloem en ze is welriekend bovendien.
Deze lage kruipende soort heeft fijn en donker naaldvormig blad. De geurende bloemen beginnen geelgroen en verkleuren naar rood, de schutbladeren zijn geelgroen. Een van de kleinste in het geslacht die van zich afbijt door goedaardig te woekeren. Er vormt zich snel een vrij dichte zode die echter buurplanten niet hindert. Ze groeit op de armste en moeilijkste plaatsen waaronder droge schaduw nog gemakkelijk weg.
Deze bevelen wij aan voor droge moeilijke plekken waar anders niets meer wil groeien. De stolonen kruipen zelfs op de ongunstigste plekjes nog gestaag maar niet problematiisch verder.
Het blad ontwikkelt zich na de geurige bloei eind april en wordt in het najaar intensiever rood.
De bloemen hebben een sterke, heerlijk zoete geur.
Deze is opmerkelijk, de 'reuzenvorm' van die lage kruiper die gaat waar geen enkele andere plant gaan kan: de droge schaduw. Vorst deert ze niet.
Zo hoog opgaand worden het van die lekkere geurende bollen.
De foto is gemaakt in maart in 'Jardin D'Enteoulet'.
Een kruising van twee door bijna heel Europa voorkomende soorten (Euphorbia waldsteinii x E. cyparissias). Beide sterk, makkelijk en geschikt voor elke standplaats inclusief droge schaduw. Goed vast, winterhard en gezond.
Ze mag na de bloei of in de herfst teruggeknipt.
Vormt bij ons een contrasterend duo met zwarte Helleborus. Heerlijk.
Deze is zo lang subtiel mooi omdat niet alleen de bloemen boeien, maar ook de heerlijke zaadpluizen zo extravagant sierlijk blijven.
Een plant die hier thuishoort en nooit in de problemen komt. Kinderen moeten deze nederige schoonheid in hun jeugd zien.
Super sterk en eenvoudig mooi dus.
Levensgeluk.
We dachten al vaker dat we de aller aller donkerste hadden gevonden.
Maar toen we deze zagen waren we toch weer echt onder de indruk.
Gevonden door Dirk Scheys en geïntroduceerd in 2010.
Het blad heeft een antraciet matte glans.
Of hoe noem je dat? Je moet hem zien.
Even makkelijk als de rest.
Alweer een nogal nieuwe, maar nu met de vreemdste bladkleur ooit gezien.
Wel heel leuk dit. Daar kan je vast van alles mee in frisse combinaties.
De bloemen zijn onbeduidend, in tegenstelling tot het opvallende blad.
Veelkleurig purperklokje. Het blad kan tegelkijk roze, geel, oranje en rood zijn. In de loop van het seizoen kan de plant er door de veranderende temperaturen heel verschillend uitzien.
Sterke, bijna bladhoudende planten met slechts een natuurlijke vijand; de taxuskever.
Zoet spul.
Die diepst donkere van het hele stel.
Purper en bruin vloeien samen tot een soort van zwart.
De glans versterkt het effect.
Enige natuurlijke vijand van deze wintergroeier is de Taxuskever.
Het blad van deze is donker, bijna bruin in de winter en wordt in herfst en voorjaar helderder van kleur. In de zomer dat kenmerkende abrikoos oranje.
Brandend blad.
Heucherella is de kruising van Tiarella met Heuchera. Het zijn makkelijke bladplanten. Ze verdragen zowel koude als hitte uitstekend en zijn aantrekkelijk voor nuttige insecten. Het blad van 'Buttered Rum' is bij warm weer oranje, in koude periodes nemen rood-roze tinten het over.
Wij houden wel van wat warmte in een bonte border.