Al bijna 30 jaar fascineert het donkere blad van wat destijds Cimicifuga heette mij zeer.
En ze worden nog steeds donkerder.

Deze introductie van Fred en Mary Ann McGourty uit Norfolk (VS) heeft het allemaal; het donkerste blad en die heerlijke vanille geur van de bloemen.
Ze verdraagt schaduw, houdt van vocht en mag in de zon staan als het daar niet de droog is.
Oersterk.

De diep chocolade bruin-rode bladkleur maakt deze slaande schoonheid zeer begeerlijk. Sterk zoet vanille geurende roomwitte bloemen aan lange stelen.

Officieel voor de schaduw, maar je krijgt bij ons ontheffing af te rekenen met wat bruin blad na de echt hete zomerdagen, maar ook intensievere bladkleur en wat meer bloei als ze in de zon staat. Water geven mag ook.

Die geur is groots.

Een heerlijke tamelijk nieuwe met het diepste donker strak bruinrood contrasterend blad. De bloemen blijven maar even roze. Na een paar dagen zijn ze gewoon wit.

De bloemen zijn zeer geurend.
Als ze genoeg vocht krijgen mogen ze ook in de zon. Ze overleven alles.

Dit zijn langlevende, zeer sterke planten.

De donkerste die wij kennen.

Deze vorm is in alles groter dan de gewone vrouwenmantel het blad onverwoestbare randplant of vakkenvuller is groener.
Je kunt ze na de bloei tot de grond terug knippen. Meestal gaan ze dan nog een keer bloeien.
De alchimisten dachten dat de zilveren waterdruppeltjes ochtenddauw onmisbaar ingrediënt waren voor het maken van goud. Onzin, dit is puur tuingoud.

Sterk, makkelijk en magisch.

Deze uit Noord Afrika (Syrië, Libanon, Israël) afkomstige Allium is bij ons ook uitstekend vast en winterhard. Ze vormt op den duur stevige pollen.

Ze is ook eetbaar net als alle andere uien.

Haar habitus is lieflijk rommelig met smal krom blad en bochtige stengels. Na de bloei verliest ze haar blad. In de herfst loopt het weer uit.

Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.

De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.

Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.

We verheugen ons al lang op deze bijzondere kruising die al sinds 2004 in Schotland werd getest door de vinders Elizabeth en Alasdair MacGregor. In 2011 werd ze beste introductie op de Chelsea flower show. Ze bloeit zo lang omdat het een kruising is tussen een voorjaarsbloeiende (A. rupicola) en een herfstanemoon.
'S nachts sluiten de bloemen zich half en gaan een beetje hangen. In de ochtend toont ze daarom haar paarse stroken. Als het warmer wordt toont ze haar zuiver witte hart.

Wie de echte engelwortel zoekt voor culinaire toepassingen, moet deze hebben.
Een heemplant met sprookjesachtige, archaïsche uitstraling. De hele plant inclusief bloemen is groen met rode stengels.
In Frankrijk wordt de stengelvoet versuikerd en als eetlust bevorderend snoep geconsumeerd. En wat wil je nog meer in Frankrijk, behalve eetlust?
Monocarp, dus laten uitzaaien. Ze houden zich gemakkelijk zelf in stand via zaad.

Concurrerend met Pulmonaria om het meest zilveren blad. De groene aders accentueren het zilver. De lieve bloemetjes zweven daar boven aan dunne steeltjes..

Een cult-plant nog steeds,ik weet niet precies waarom ook alweer. Maar zeker niet onaardig.

Een bus Engelse tuinreizigers voldoet meestal om onze hele voorraad te plunderen.

Een elfjes bloem die heerlijk door je witte border rankt met tere takjes.
De aren passen overal bij en zijn bijzonder lieflijk.

Als je tijd hebt om uitgebloeide aren weg te knippen worden er nieuwe bloeiende zijtakken gevormd.

Lieve vrienden van ons claimen, lang geleden, de eerste plant ons land binnen te hebben gesmokkeld, waarvoor dank.

Donker groen - purper blad en fantastisch sprekende paarsblauwe bloemen heeft deze vrij recent (1996) in China gevonden plant.

Ze groeit er van nature op vochtige beschaduwde plekken langs bergbeekjes.

Indrukwekkend en wellicht de allerbeste blauwe.

Heel gewoontjes misschien voor sommigen; een zuiver wit met maar weinig vlekjes, tweejarig vingerhoedskruid. Maar ik geniet er nog steeds erg van.

Ze staat bekend als geneeskruid, maar mocht je ze net als ik alleen maar nodig hebben om er van ver van te genieten, dan kan dat dus gerust.

Ze zaaien zich zelf uit als ze op de juiste plek staan.

Deze kruising van Digitalis purpura x Digitalis grandiflora hoort meer thuis in de schaduw en heeft ondanks haar kleur ook niet echt een mediterrane uitstraling. In het Engels wordt ze wel strawberry foxglove genoemd en haar kleur 'crushed strawberry'. Rob Leopold introduceerde speciaal voor deze plant de fruitige kleur 'watermeloen' en citeert daarbij de zaad koning Jelitto met zijn 'Himbeerrosa'.
Eetbaar zijn ze niet.
Soms zijn ze meerjarig.

Een zeer makkelijke plant met veel impact. Fors, sfeerbepalend en standvastig maar ook compact en bloeirijk. Met dank aan Piet Oudolf voor de introductie in 2013.

Als in het najaar deze wolken op kleur komen brengt dat de tuin in een heel andere fase en sfeer. Het verrast me elk jaar weer aangenaam hoe alles ongemerkt ingrijpend veranderd.

Als je er plaats voor hebt; planten.

Deze lage kruipende soort heeft fijn en donker naaldvormig blad. De geurende bloemen beginnen geelgroen en verkleuren naar rood, de schutbladeren zijn geelgroen. Een van de kleinste in het geslacht die van zich afbijt door goedaardig te woekeren. Er vormt zich snel een vrij dichte zode die echter buurplanten niet hindert. Ze groeit op de armste en moeilijkste plaatsen waaronder droge schaduw nog gemakkelijk weg.

Deze bevelen wij aan voor droge moeilijke plekken waar anders niets meer wil groeien. De stolonen kruipen zelfs op de ongunstigste plekjes nog gestaag maar niet problematiisch verder.

Het blad ontwikkelt zich na de geurige bloei eind april en wordt in het najaar intensiever rood.

De bloemen hebben een sterke, heerlijk zoete geur.

Deze is opmerkelijk, de 'reuzenvorm' van die lage kruiper die gaat waar geen enkele andere plant gaan kan: de droge schaduw. Vorst deert ze niet.

Zo hoog opgaand worden het van die lekkere geurende bollen.

De foto is gemaakt in maart in 'Jardin D'Enteoulet'.

Uit het wild in de buurt van Nice, natuurlijk.
Maar evengoed bijzonder sterk en winterhard. Bloei van begin zomer tot herfst.
Misschien wel de allersterkste en beste wolfsmelk van allemaal maar wel soms kortlevend.
Geef ze de ruimte, ze groeit breed uit. Het fijne naaldvormige blad knip je in het voorjaar diep terug.

Iedereen moet deze geweldige gele wolkjes planten.

Een kruising van twee door bijna heel Europa voorkomende soorten (Euphorbia waldsteinii x E. cyparissias). Beide sterk, makkelijk en geschikt voor elke standplaats inclusief droge schaduw. Goed vast, winterhard en gezond.

Ze mag na de bloei of in de herfst teruggeknipt.

Vormt bij ons een contrasterend duo met zwarte Helleborus. Heerlijk.

Dubbele kerstrozen bestaan al langer maar worden nog steeds weinig aangeboden.
Dit is een goede zuiver witte gevulde vorm die vegetatief wordt vermeerderd. Hoewel dat zaaien ook wel wat heeft, weet je in dit geval zeker dat je deze helder witte en goed gevulde bloemen krijgt.
Sprookjesachtig, laag kruipende perfectie voor een liefst niet te nat, een beetje zonnig plekje.

Hollandse dubbele.

Picotees hebben scherp gesneden aders in de bloem en langs de rand van de bloemblaadjes. De achterkant van de bloem is net zo donker als het randje. Ze worden vaak gezaaid. Dit is een van de eerste vegetatief vermeerderde picotees ooit.

De grote aankijkende schotelvromige wit-roze bloem staat op een stevige steel en is donkerder roze aan de achterkant.

Met de seizoenen verkleurt dit blad van helder rood naar diep robijn rood.

Opvallend vuurwerk vrijwel jaarrond.

Misschien kun je er iets mee. Niet alleen in de tuin, maar ook in potten geschikt.

Met water krijg je dit vuurtje niet geblust.

We dachten al vaker dat we de aller aller donkerste hadden gevonden.
Maar toen we deze zagen waren we toch weer echt onder de indruk.
Gevonden door Dirk Scheys en geïntroduceerd in 2010.

Het blad heeft een antraciet matte glans.

Of hoe noem je dat? Je moet hem zien.

Even makkelijk als de rest.

Alweer een nogal nieuwe, maar nu met de vreemdste bladkleur ooit gezien.

Wel heel leuk dit. Daar kan je vast van alles mee in frisse combinaties.

De bloemen zijn onbeduidend, in tegenstelling tot het opvallende blad.

Vuurrood, de roodste van het hele stel.

Groeikrachtig met stevig dik glanzend blad.

In de loop van het seizoen verkleurt het blad zoals bij veel Heuchera. Het begint fel, bijna oranje en wordt tegen de winter diep donker bloedrood.

Deze is hot.