Onze liefde voor Cistus kent geen grenzen. Dit schatje uit zuid Spanje houdt het midden tussen Helianthemum en Cistus met haar talloze 2 tot 3 cm grote bloemetjes in het voorjaar.

Ze is goed winterhard, zeer kalk tolerant en verdraagt ook wat schaduw.

Bijzonder aansprekend met talrijke relatief kleine diep donker rode bloemen met een kastanjebruin hart.

Een nieuwe relatief lage cultivar die explosief, soms wat snel verbloeit.

Makkelijk, onverwoestbaar zelfs.

Een prairieparel.

En eindelijk ook dwergjes onder de zonnekruiden.

Dit is echt een kleintje. Je gelooft je ogen niet.

Nog steeds niets voor potten omdat ze daarvoor te laat bloeien. Maar zoveel te meer voor de border waar ze nu pas in het najaar echt op de voorgrond mag staan.

Net zo makkelijk.

Heleniums zijn heel makkelijk en bijzonder vrolijkmakend. En deze al helemaal.
De achterkant van de bloemblaadjes (eigenlijk heten die lintbloemen) is rood, de voorkant oranje. Voor de lol krullen ze overlangs om.

Je mag ze eind mei nog een keer toppen, dan maken ze meer bloemen en wordt de plant bossiger.

Gevonden door Thierry Delabroye.

Echt rood is schaars bij vaste planten, dit is officieel dan ook een bladhoudend heestertje dat we voor het gemak vaste plant noemen.
Je kunt hier randjes mee beplanten of hoogteverschil maken in een zonnige border.
Het blad is aangenaam zilver grijs.

Een vuurtje voor je warm en zonnig randje.

Aan de voet van lavendel of andere zonaanbidders zijn deze bodembedekkers heel geschikt.

Deze heeft donkergroen blad.

Het is vrolijk ouderwets bruikbaar tuinspul.

De combinatie van romig zacht roze met grijs blad is heel bruikbaar tussen je lavendel of met andere droogte minnende planten.
Lieve bloemetjes voor er tussen.
Ze zijn sterk en makkelijk en ze dragen met hun vrolijkheid echt iets bij.

Na hun rijke bloei mag je ze graag eens stevig terugknippen. Soms krijg je dan nog een vlucht maar in ieder geval zorg je zo voor vers blad en een volle plant.

Dit is wellicht de meest grijsbladige en de witste die we hebben. En de ook de meest geliefde waar we nooit genoeg van hebben.

Knip ze voor of na de bloei. Vroeg snoeien doet ze later bloeien maar tegelijk de plant goed.

Zilver en wit; altijd heerlijk samen.

Ik ben verliefd, je komt haar dus ook regelmatig tegen in onze tuin.

Makkelijk, sterk, groot, maar niet omvallend, snelgroeiend, laatbloeiend, betrouwbaar en niet woekerend. Het is toch niet weer die geelvrees die je tegenhoudt?

Deze is citroen geel, moet kunnen. Een vaste zonnebloem met heel veel kleine bloemen.

Wat zet je ernaast? Probeer eens Eupatorium en Miscanthus.

Heel soms bloeit deze met kleine gele bloemen op het randje van de winter na een warme zomer. Laat je door foto's van de bloemen dus niet misleiden.

Het gaat hier vooral om het fijne smalle blad dat structuur brengt in de border.
Professioneel tuinieren heet dat als je dit soort trucs toepast, zeer effectvol.

Een zonnebloem zonder bloemen.

De smalle grijze blaadjes verspreiden een warme kerrie-achtige geur in de weide omtrek.
Echte kerrie is een kruidenmengsel dat hier niets mee te maken heeft, puur toeval dus die geur. Maar je kunt kerrie plant wel als vervanging inzetten. (Pas aan het eind toevoegen.)
Het zeer zilveren blad maakt mooie bolletjes als je een beetje helpt met snoeien.

Geurig bolletje zilver zomer en winter.

In 2013 waren er de spectaculaire introducties 'Anna's Red' en 'Penny's Pink' in 2015 voegden we dit derde zusje toe uit het fantastisch geduldige veredelingswerk van Rodney Davey. Het is een complexe kruising van Helleborus lividus x niger x orientalis met zeer stevig en sierlijk gemarmerd blad.

Molly heeft aankijkende bloemen, fijn grijs geaderd blad met name in het voorjaar en bloeit zeer rijk. Ze is prima winterhard.

Deze spontane kruising tussen Helleborus orientalis subsp. abchasicus en H. niger subsp. macranthus werd in Frankrijk omstreeks 1998 gevonden in de tuin van Docteur Deken.
Het is een lage plant met vaasvaardige, zeer grote bloemen, bijna zo groot als een handpalm.
Een bijzondere primeur, vooralsnog zeldzaam omdat ze zich niet gemakkelijk laat vermeerderen.
Fenomenaal, een historische mijlpaal.

Helleborus argutifolius of H. lividus subsp. corsicus is een grote plant met schotelvormige groen-gele bloemen en getand blad. De meest heesterachtige, dus vertakkende, in het geslacht staat graag zonnig en droog.

Schaduwplant worden ze ten onrechte vaak genoemd.
De meeste Helleborus soorten nemen dankbaar genoegen weinig zon. Maar deze staat toch echt veel liever in de zon.

Het roodbewaasde donkere blad en de rode stengels zorgen voor een nog groter contrast met de helder groene bloemen. Helleborus foetidus is tijdens de bloei als het ware gedeeld. Van onder diep donkergroen en van boven fris groen.

Dit Nieskruid heeft ook graag een beetje zon en wil liefst via zaailingen wat wandelen in je tuin.
Bloeit de hele winter ongeacht het weer.

Het witte zusje van 'Penny's Pink' en 'Anna's Red' en natuurlijk vooral 'Molly's White'.

De bloemen zijn komvormig en hebben een groene waas, net als Molly.

Compact en aankijkend.

Ik ben hier erg enthousiast over omdat in deze kruising ook bloed van de kleurrijke Helleborus orientalis zit; een doorbraak. Vandaar ook dit levendige roze van deze in 2013 geintroduceerde kruising ook wel bekend als Rodney Davey Marbled Group.

Het geaderde blad komt van een ander van de vele voorouders. In het voorjaar zijn die aderen diep roze, in de zomer zilver.

Spannend blad en bloedmooi.

Warme kleuren zijn zeer gezocht bij Helleborus en het lukt ook steeds beter die moeilijke kleuren te selecteren.
Hier is dat zelfs zeer goed gelukt.

De rode sproetjes komen van wat we vroeger het 'gutatus type' noemden.

Goed gevonden aangenaam zacht oranje met kleine rode vlekjes met dank aan onze fameuze bondgenoten van Ashwood Nurseries.

Witte bloemen met een groene waas en een fijn rood randje ook langs het kanten onderrokje.

De totaal indruk van deze vegetatief vermeerderde anemoonbloemige Helleborus is crème neigend naar zacht geel met een vleugje groen.

Koninklijk zacht en gedistingeerd.

Picotees hebben scherp gesneden aders in de bloem en langs de rand van de bloemblaadjes. De achterkant van de bloem is net zo donker als het randje. Ze worden vaak gezaaid. Dit is een van de eerste vegetatief vermeerderde picotees ooit.

De grote aankijkende schotelvromige wit-roze bloem staat op een stevige steel en is donkerder roze aan de achterkant.

Anemoonbloemig, roze en gevlekt.

En dat in een soort damesnachtkledingkleur.

Wat liefjes misschien maar wel lekker.

Het onderrokje ontstaat uit nectariën of honingklieren die misschien toch liever als bloemblaadjes waren geboren.

Dit type bloem heet bij Helleborus 'Anemone'.

Gele zijn al vrij zeldzaam als enkelbloemige, dubbel geel is nog wat schaarser.

Ook dit zijn vegetattief vermeerderde planten, dus allemaal volledig identiek aan de foto.

Ze is zeer zacht crème geel.
Van mij mocht het wat feller maar voor tuiniers met geelvrees is dit ideaal.

Spectaculaire kleurdoorbraak.

Deze zaailingen zijn ook bijzonder leuk. Groen vond ik eerlijk gezegd aanvankelijk wat mislukt als kleur voor Helleborus.

Een afwijking is het niet, de kleur groen staat niet ver van de natuurlijke bloemkleur.

Toch zijn ze heel schaars zo zuiver groen.

Een tikkeltje mysterieus.

De bloemen van deze bladhoudende cultivar beginnen zacht roze en verkleuren over oud-roze via purper uiteindelijk naar groen. Ze staan fier overeind op stevige donkerpuperen stelen.
Heerlijk zilver blad, ook in de winter.

Een introductie van Blackthorn Nurseries.

Helleborus x ericsmithii is de complexe kruising van Helleborus niger, argutifolius en lividus.

Een selectie van het Wilgenbroek met aanvankelijk witte en later crème roze bloemen.
Deze kan al vanaf december bloeien en je mag ze eventueel de eerste winter binnen houden waar je maandenlang plezier hebt van de bloemen. Plant ze vervolgens op een warm zonnig plekje in je tuin.
Uitgebloeide bloemen kleuren chocolade bruin en blijven zo nog lang mooi.

Bijzonder rijk en lang bloeiend.